در اواخر زمستان و اوایل بهار شکوفه های صورتی شاخه های لخت پرونوس جشن مسرفانه ی خود بر پا می کنند. درختچه ی پرونوس، که به در پناه از باد نیاز دارد، شکوفه هایش منظره ی زیبایی پیش چشم می گسترد. اواخر بهار برگهای سرخ-قهوه ای در پی می رسند.
پرونوس درختی خزان کننده و کوتاه به ارتفاع حدود ۳ تا ۵ متر است، که عادت به رشد شکیل به شکل گلدان دارد و برای کاشت در باغهای کوچک و خیابان مناسب است. پرونوس دارای گلهای پُرپَر و فراوان صورتی رنگی است که در اواخر زمستان تا اوایل بهار،پیش از پیدایی برگهای سبز برنزی آن،شکوفا می گردند.پرونوس درختچه ای پُرعمراست و ۱۰ سال طول می کشد تا بالغ گردد.گل دهی آن از اولین سالهای زندگی آغاز می شود و به مرور افزایش می یابد.
نیازها:
اقلیم:مناطق لم یزرع حاره را بر نمی تابد،اما با بیشتر اقالیم سازگار است و سرمای سخت را تحمل می کند.
میزان نور و دما:به آفتاب کامل نیاز دارد و بهترین عملکرد را زمانی دارد که از بادهای شدید در امان باشد،و گرنه نمایش زیبای گلهایش مخدوش می گردد.
خاک:خاکی را می پسندد که خوب زهکشی شده و با مواد آلی تقویت شده باشد.برای حفظ رطوبت خاک در هوای گرم و خشک،مالچ پاشی با مواد آلی نباید فراموش شود.
طرز کاشت و پرورش:
تکثیر:تکثیر این گیاه برای گل پروران خانگی آسان نیست،زیرا معمولاً باید بر پایه ی گونه های دیگر آلو پیوند شکمی زد.
آبیاری:به آبیاری منظم و عمیق نیاز دارد،به ویژه هنگام جوانه زدن و گل دهی.دوره های خشکی را به نحوی از سر می گذراند،اما آبیاری عمیق به هنگام خشکی هوا مطلوب است.
کوددهی:در بهار،پس از پایان گل دهی،غذای کامل گیاه یا آرد استخوان به خاک آن بیفزایید.
مشکلات:
از لحاظ آفت و بیماری مشکل خاصی ندارد.
گل دهی:
فصل:از اواخر زمستان تا اوایل بهار.
دسته گل:
شاخ های تازه شکفته را می توان برید و در ظرفی در خانه قرار داد و از زیبایی آن بهره مند شد.
هرس(پیرایش)
به هرس سبُک نیاز دارد،زیرا خود به خود شکل گلدان به خود می گیرد.با این حال،شاید لازم باشد که شاخه های فرعی نورُسته که وسط گیاه را شلوغ می کنند حذف شوند.این عمل باید در بهار،بعد از دوره ی گل دهی،انجام گیرد.
گوجه گل
