معرفی لاله واژگون

+۶۵

-۱۷

منشأ آن ایران است. گیاهی دایمی و سوخ دار بوده که سوخ آن از نوع حقیقی بدون پوشش با دو یا تعداد بیشتری فلس درشت  است. در برخی گونه ها غشاء بسیار نازکی در اطراف فلس ها دیده می شود. سوخ درشت و زرد رنگ بوده و بوی آن شبیه سیر است. دارای یک و به ندرت دو برگ قاعده ای بوده و برگ ها متقابل، متناوب و حتی فراهم هستند. در برخی گونه ها گریبانی از دو یا سه براکته برگ مانند وجود دارد. گل ها به طور معمول آویخته و به صورت تکی یا خوشه ای و یا چتری از چندین گل انتهایی هستند. پوشش گل 6 عدد بوده و مادگی دارای یک تخمدان سه برگچه ای است. در داخل قطعات گلپوش یک نوشجاری شیاری وجود دارد. این گل در داخل چمن، باغ صخره ای و مناطق شیب دار قابل کشت است. به خاطر بوی نامناسب آن امروزه کمتر کشت می شود.

گلدهی: اگر سوخ آن در پاییز کشت شود در بهار گل می دهد. به طور معمول از سال دوم گل آنها جالبتر می شود. طول مدت گلدهی آن ۳ هفته است. برای تولید گل در زمستان سوخ ها را در گلدان کاشته و در گلخانه قرار می دهند.

نیاز ها: لاله واژگون در تمام خاک های مناسب گلکاری به عمل می آید ولی خاک های سبک و قوی را ترجیح می دهد. در محل های آفتاب و سایه آفتاب رشد می کند.

افزایش: هر سه یا چهار سال یکبار در پاییز سوخ را از زمین خارج کرده و سوخک های اطراف آن را جداکرده و جهت افزایش به کار می برند. سوخک ها را بلافاصله در زمین اصلی در عمق ۱۵ سانتی متر و با فواصل ۴۰ تا ۵۰ سانتی متر از هم می کارند. در برخی از گونه ها، برای افزایش از بذر استفاده می شود. بذر باید در پاییز در شاسی سرد کاشته شود و در اثر روبرو شدن با سرمای زمستان در بهار می تندد.

نگهداری سوخ: سوخ این گیاه باید داخل پیت یا تراشه چوب نگهداری شود. دمای لازم جهت نگهداری بسته به گونه، متفاوت است. به عنوان مثال برای F. imperialis دمای مناسب 25-23 درجه و برای F. meleagris دمای مناسب 5-2 درجه است.

گونه های مهم

F. imperialis (اشک مریم): نام آن اشک مریم اشاره به قطره های درشت نوش است که از قاعده گل ها تراوش می شود. بومی ایران است و در مناطق فارس، خوانسار و کوه های بختیاری دیده می شود. گل های آن به صورت چتری  از 3 تا 6 و گاهی تا 8 گل سرنگون بوده و در بهار در انتهای ساقه آن باز می شود.دارای چندین براکته سبز برگ مانند است. گل به رنگ های سفید، زرد، نارنجی و قرمز دیده می شود. گیاه خزان کننده است و سرما را تا حد 20- درجه تحمل می کند. این گونه قادر است در محل های کاملاً سایه و نیز محل های کاملاً آفتابی رشد کند.

لاله واژگون

F. meleagris( لاله واژگون خالدار): گل ها به صورت تک گل یا جفتی به رنگ سفید، بنفش خالدار و بنفش روشن و نارنجی خالدار است. ارتفاع آن ۳۰ سانتی متر است.

لاله واژگون خالدار

F. persica (لاله واژگون ایرانی): صفت خوب آن ساقه گلدهنده طویل است. در بهار گل می دهد. سوخ آن از دو فلس بزرگ تشکیل شده و گل آذین آن تا 30 گل قهوه ای مایل به سبز تا بنفش دارد و این گونه مناسب محل های آفتایب است.

لاله واژگون ایرانی

نکته:

در برخی نقاط ایران، این گیاه را اشک مریم یا لاله اشک می خوانند. وجه تسمیه چنین نامی به داستان های اسطوره ای بازمی گردد. این که این لاله، شاهد مرگ سیاوش بوده و از غصه این اتفاق سربه زیر شده و اشک می ریزد. اشک های لاله واژگون در حقیقت شیره ی بی رنگی هستند که در درون لاله قرار دارند و گاهی به سمت پائین سرازیر می شوند. در نقش سرستون‌های ساسانی‌ها هم در موزه تاق بستان در کنار نقش پادشاه ساسانی دیده می‌شود.