شنبلیله بومی جنوب اروپا و آسیا می‌باشد. نام علمی آن Trigonella foenumgraecum L. و متعلق به تیره بقولات یا Leguminosae می‌باشد. گیاهی است یک‌ساله و گاهی به صورت چندساله هم دیده می‌شود. بعضی از گونه‌های این جنس به منظور تهیه غای دام و علوفه کشت می‌گردد. گیاهی است که طول بوته آن بین 30 تا 60 سانتی‌متر متغیر است. دارای یک ساقه اصلی است که شاخه‌های فرعی نسبتاً زیادی از آن خارج می‌شود. هر برگ از سه برگچه که دندانه‌‌دار می‌باشند،
برگ شنبلیله
تشکیل شده است. گاهی دارای “گوشواره” بوده که آن‌ها در محل اتصال دمبرگ به ساقه دارند. گل‌های آن به رنگ سفید، زرد و گاهی آبی کم‌رنگ دیده می‌شود که به تنهایی یا دو تا دو تا از محل خارج شدن برگ از روی ساقه به وجود می‌آیند. هر گل دارای 10 پرچم است که 9 تای آن‌ها به هم چسبیده و یکی آزاد است. بذور آن در داخل نیام تشکیل می‌شوند و در دو ردیف قرار دارند و رنگ آن‌ها زرد مایل به قهوه‌ای است. اندازه بذر آن نسبتاً درشت بوده، به اندازه بذر گندم که ضعیف و لاغر شده باشد به نظر می‌رسد.
این گیاه در ایران به صورت پخته در مصرف سوپ و غذا مورد استفاده قرار می‌گیرد. خشک شده آن معطرتر است و به عنوان داروی ضد التهاب مصرف می‌شود. بذر آن خاصیت طبی دارد و برای کنترل قند خون و فشار خون مورد استفاده قرار می‌گیرد. جوشانده بذر شنبلیله به صورت تنقیه اعمال می‌شود. بعضی از مردم دم کرده بذر آن را به عنوان داروی اشتهاآور و تقویت‌کننده به مصرف می‌رسانند.
شنبلیله کاشت
کاشت شنبلیله
